Język, jakim się posługujemy i zwracamy do ludzi wokół nas, ma znaczenie. Język używany na sali sądowej może zwiększyć zaufanie do wymiaru sprawiedliwości, a przede wszystkim zmniejszyć stres spowodowany udziałem w postępowaniu. Dlatego warto wiedzieć, że:
LGBT to akronim określający zbiorczo lesbijki, gejów, osoby biseksualne, transpłciowe. Czasami dodaje się do niego inne litery, np. „I” oznaczające osoby interpłciowe, lub „Q” od „queer” oznaczającego ogólnie osoby i zachowania nieheteronormatywne. Za literami tego akronimu kryje się wiele osób, ale każda z nich jest odrębną jednostką, znajdującą się w swojej indywidualnej sytuacji.
Orientacja seksualna to zdolność do budowania trwałych, opartych na uczuciach i emocjach relacji z innymi osobami, np. osobami innej płci (orientacja heteroseksualna), tej samej płci (orientacja homoseksualna) lub więcej niż jednej płci (orientacja biseksualna). Nie powinna być postrzegana wyłącznie przez pryzmat sfery seksu.
Osoba transpłciowa to osoba, której tożsamość płciowa (poczucie przynależności do określonej płci) nie odpowiada płci metrykalnej. Do osób transpłciowych powinno się zwracać zgodnie z ich wolą.
Osoba interpłciowa to osoba, która ma zróżnicowana cechy płciowe, jeśli chodzi o budowę i funkcjonowanie ciała.
Zwroty, których można używać to na przykład: osoba homoseksualna (raczej należy unikać określania „homoseksualista”), gej, lesbijka, osoba biseksualna, osoby LGBTI, osoba transpłciowa, osoba interpłciowa.
Procedurę, z której korzystają osoby transpłciowe w celu doprowadzenia do zgodności między płcią figurującą w dokumentach a tożsamością płciową, należy określać „uzgodnieniem płci” (a nie jej zmianą).
Nie ma osób o „odmiennej” czy „innej” orientacji seksualnej. Mogą być osoby o orientacji seksualnej odmiennej lub innej niż moja orientacja seksualna.
W przestrzeni publicznej funkcjonują obelżywe określenia dotyczące osób LGBTI, których nigdy nie wolno używać w kontaktach profesjonalnych. Homoseksualizm nie jest zaburzeniem ani chorobą.